وقتی قدم های لرزانت  به بین الحرمین میرسه ، انگار زمزمه ی فاخلع نعلیک به گوشتمیرسه .  متحیری که به کدوم طرف بری . جذبه علمدار کربلا و شوق دیدار حرم ارباب لب تشنه تو رو سرگردون میکنه .
با معرفتا میگن : اول باید از علمدار حسین - علیهما السلام - کسب اجازه کرد و بعد به محضر سید الشهداء شرفیاب شد .

هرچند چشم برداشتن از ضریح زیبای عباس بن علی (ع) خیلی سخته ، اما دلت برای دیدن حرم یار پر میکشه . انگار همون وقتی که توی درگاه حرم علمدار کربلا ایستادی و اشک از چشمانت سرازیره ، نور و صفای حرم تو رو به سمت حرمابا عبدالله (ع) مشایعت میکنه .
 در بین الحرمین حضور ملکوتیان رو حس میکنی . اصلاَ انگار این حریم ، حریم عرش خداست .

تمام این مسیر در ذهنت فقط یک چیز مرور میشه : منظر دلنواز ضریح شش گوشه .
ای کاش قبل از اینکه دیدن این بهشت زمینی ، چشم دلم باز شده بود . افسوس ...